Gazze’de Çocuk Olmak
Bu dünyada eğer bir çocuk kurşunlarla,füzelerle, fosfor bombalarıyla, uçak bombardımanlarıyla ve çeşitli kimyasal gazlarla öldürülüyorsa bunu yapan en zalim ve buna maruz kalanın en masum,en mazlum olduğuna dair ekstra bir delile ihtiyaç yoktur.
İşte ben böyle bir çocuğum. Gazze denilen bu şehirde tam yetmiş beş yıldır yüz binlerce kez öldürüldüm. Her zaman ölümüm aynı olmadı. Kimi zaman bir kurşunla,kimi zaman bir bombayla,kimi zaman boğazı sıkılıp nefessiz kalarak,kimi zaman bombalanan bir binanın altında kalarak bu narin bedenim o binanın molozlarına karışarak zamansız öldürüldüm. Çünkü öldürülmem için belli bir zamana gerek yoktu. Bir bebekken de öldürüldüm,parkta kırmızı topunun peşinden koşan bir çocukken de… Uyurken de öldürüldüm,hastanede tedavi görürken de. Her mekan ve her zaman öldürülmem için uygundu onlar için.
Peki ben kimim? Benim adım Yusuf. Yok, yok. Ali. Hayır, hayır. Mustafa’dır benim adım. Belki de Muhammed, Ömer, Fatma, Zehra,Amine…
Ey Müslümanlar,Ey insanlığını kaybetmemiş insanlık! Sizin çocuklarınızın adı her ne ise işte tam da ben oyum. Her gün,her saat, her dakika tam yetmiş beş yıldır öldürülüyorum.
Ben de oyuncakları olan, bisikleti olan,sokaklarda, parklarda özgürce oynayan bir çocuk olmayı ne çok isterdim.
Ben de karnı üç vakit doyan, akşam sütünü içip kendisine masallar okunan, sabah öpücüklerle kahvaltıya davet edilen bir çocuk olmayı çok isterdim.
Siren sesleriyle uyanan, korkudan tir tir titreyen, rüyasında kabuslar gören ve her an ölüm ile yaşam arasındaki o ince çizgide yürüyen bir çocuğum ben.
Ey insanlık, bunu hak edecek ne yaptım! Oysaki ben saf ve masumdum ama binlerce kez canilere reva görülmeyecek şekilde öldürüldüm.
Ey insanlık ve Ey Müslümanlar! Benim bu narin bedenim bir poşette kardeşimin o canım kardeşimin bedeni diğer poşette dünyanın en kederli,en mahzun bir babanın ellerinde dünyanın en küçük manen en büyük mezarlığına konuluyor. Omuzlarda değil, tabutta değil iki sebze poşetinin içinde götürülüyor.
Ey İnsanlık ve Ey Müslüman Abilerim,Ablalarım! Ben ölüyorum senin uyanman için. Yetmiş beş yıldır öldürülüyorum. Ne olur artık uyan! Çünkü sen uyudukça BİZ ÖLÜYORUZ VE ÖLDÜRÜLÜYORUZ.