GENÇLİĞİMİZ…
O kadar çok konuşuldu ki bu son zamanda gençliğimiz,siyaset yapıldı,
ama asıl konuya pek gelinmedi.
Çıkar hesapları yapıldı.
Geleceğimizin teminatı gençliğimizin yetiştirilmesi konusunda,ne aileler ve nede devlet olarak yeterli gayreti gösteremediler malesef.
Z kuşağının asiliği,vurdum duymazlığı ve tembelliğinden şikayetçi oldular.
Maneviyatını sorgulamadılar.
Boş bırakıp bir şey vermediler ama hep istediler.
Boşta kalan Gençliğimizi,
medya algı operasyonlarına bağlı ve oyun müptelası yaparak sarhoş eylediler bir kısım eller.
Aslında küçük yaştan başlamalı eğitime.
Anne ve baba olmanın özelliği burada başlıyor.
Dinimiz de,ölümlü dünyada insan olma eğitimini
7 yaşında başlatıyor.
Atalarımız boşuna dememiş.
“Yedisinde neysen,yetmişinde de o’sun.”
Bu sebeple önemsemeliyiz.
Din ve ahlak,vatan sevgisi ve davranış biçimleri öğretiliyor.
Böylece geleceğin gençleri,
dolu dolu yetişiyor.
VAV Kuşağı dediğimiz gençler
de bu şekilde yetişti.
Anne ve babasına,büyüklerine saygılı,girişken ve çalışkan,vatansever ve merhametli üretken gençlerimiz.
Avrupa hasreti ile yanan,
vatanını bir kalemde satan gençlerimizi bu gafletten uyandırmak,
sahip çıkmak ve geleceğe hazırlamak biz büyüklerin sorumluluğundadır.
Bizi biz yapan duygularımızı,özümüzü çocuklarımıza ve gençlerimize aşılamalıyız.
Onlarla arkadaş gibi,
birer dost gibi sıcak olmalı,dertleri ve sorunlarına eğilmeli ve yol göstermeliyiz.
Bedîüzzaman Hazretleri gençliğe hitabesinde;
“EY BU VATAN GENÇLERİ !
Frenkleri (Avrupa)taklide çalışmayınız.
Aya;Avrupa’nın size ettikleri hadsiz adavetten sonra,
hangi akıl ile onların sefahat
ve batıl efkârlarına ittiba edip emniyet ediyorsunuz.
Yok yok.
Sefihane ittiba ettikçe,
hamiyet (milliyetçilik)davasında yalancılık ediyorsunuz.
çünkü şu surette ittibaınız milliyetinize karşı istihfaftır
ve millete biz istihzadır.(alay)”
Günümüz gençliği hakkı ve hakikatı arama peşinde.Ama tuzaklara çekiliyor.Bataklığa girip çıkamıyorlar bazen.İşte burada ailelere ve büyüklere,devlete çok iş düşüyor.
Sabırla,kırıp dökmeden sahip çıkılmalı bu gençliğe.
Gençlerimize hakikî rehber, başta Sevgili Peygamberimiz (asm)’dir.
O, en mükemmel örnektir. Çocukluğu çocuklarımıza, gençliği gençlerimize,
ihtiyarlığı yaşlılarımıza
en güzel misaldir.
Peygamberlik verilmeden önce
o vahşî toplum içinde bütün kötülüklere rağmen dost düşman O’na güveniyor,
“Muhammedü’l-Emîn” diyorlardı.
Vazife-i risalet verilince etrafı gençler tarafından sarıldı. Gençlere çok önem verirdi.
Hz. Ali, Hz. Zeyd,
Hz. Bilâl,
Hz. Müs’ab bin Umeyr
(r. anhüm) gibiler..
Allah Resulü’nün “Ne güzel kumandan! Ne güzel asker!” dediği İstanbul Fâtih’i de
21 yaşında, aklı başında,
ne yapacağını bilen ve
kalbi îmanla dolu bir gençti.
Bizim de,
böyle maddi ve manevi donanımla yetişen gençlere ihtiyacımız var.
Geçmişine söven,geleceğinden umudunu yitiren uyuşmuş gençlerimize de asiliklerine bakmadan sahip çıkmalıyız.
Gençliğimiz için yine Bedîüzzaman Hazretleri uyarı yaparak böyle diyor:
“Sizdeki gençlik kat’iyyen gidecek! Eğer siz daire-i meşruada kalmazsanız, o gençlik zayi olup başınıza hem dünyada, hem kabirde, hem âhirette kendi lezzetinden çok ziyade belâlar ve elemler getirecek!”
“Eğer terbiye- i İslâmiye ile o gençlik nimetine karşı bir şükür olarak iffet ve namusluluk ve taatte saıfetseniz, o gençlik manen bakî kalacak ve ebedî bir gençlik kazanmasına sebep olacak.”
Gençliği süsleyen ve güzel hasletlere kavuşturan asıl şey Dinimiz ve kurallarıdır.
Oku emriyle okumaya,
Çalış emriyle üretkenliğe,
Terbiye adabıyla saygı ve sevgiye götürür.
Topluma yararlı insan olma özelliğini kazandırır.
Bâzı gençlerimiz de var ki, nerden gelip nereye gittiklerini bilmiyorlar. Hâlık’ını, Mâlik’ini, sahibini tanımıyorlar…
Aileleri de öyle!
Okulda, çevrede elinden tutup yol gösteren bir bilgin bulamazlarsa,
hayatları tehlikededir,
yardıma muhtaçtırlar.
Öyle bir gençlik arzu ediyorum ki;
Büyük bir tasavvuf adamının benzetişiyle,
zifirî karanlıkta, ak sütün içindeki ak kılı farkedecek kadar gözü keskin bir gençlik…
Necip Fazıl’ın deyimiyle,
“Zaman bendedir ve mekân bana emanettir!” şuurunda bir gençlik…
Dininin, dilinin, beyninin, ilminin, ırzının, evinin, kininin, öcünün dâvacısı bir gençlik…
Halka değil, Hakk’a inanan; meclisinin duvarında
“Hakimiyet Hakk’ındır” düsturuna hasret çeken, gerçek adâleti bu inanışta bulan ve halis hürriyeti Hakka kölelikte bulan bir gençlik…
“Kim var?” diye seslenilince, sağına ve soluna bakınmadan fert fert “Ben varım!”
cevabını verici, her ferdi
“Benim olmadığım yerde kimse yoktur!” duygusuna sahip bir dâva ahlâkını
pırıldatıcı bir gençlik…”
İşte böyle ruhu yüksek,
imanı kavim,cesareti daim gençliği kazanma mücadelesine herkesi davet ediyorum.
İstikbal;
hak için hakka yürüyen, geleceğimizin teminatı azimli ve kararlı gençlerimizindir İnşallah.Ge
