Devletin en sık kullandığı kelimelerden biri “fahiş fiyatla mücadele.”

Manavda limon pahalanır, anında denetim.

Bakkalda süt zamlanır, zabıta kapıda.

Ama konu havalimanı işletmeleri olunca sanki o kelime, o mücadele birden uçuşa geçiyor!

Bakın, son örnek Kayseri Havalimanı’nda yaşandı.

Bedri Usta isimli bir vatandaş, 2 Türk kahvesi ve 2 suya tam 840 TL ödedi. Yanlış duymadınız; 2 kahve, 2 su!

Su 150 lira, kahve 260 lira…

Adam “Allaha havale ediyorum” dedi; başka ne desin?

Daha birkaç ay önce başka bir havalimanında, bir yolcu 500 ml suya 80 lira verip tepsiyi kameraya göstermişti. O zaman da infial olmuştu.

Ama sonra ne oldu?

Hiçbir şey.

Ne denetim, ne ceza, ne açıklama.

Herkes sustu, fiyatlar kaldığı yerden uçmaya devam etti.

Bu ülkede küçük esnaf bir çay 10 lira yapınca “fahiş fiyat” etiketiyle manşet olur,

ama havalimanlarında su 150 lira olunca “konfor alanı” denir.

Bu ne biçim adalet terazisi?

Vatandaşın cebinden çıkan paranın kimin kasasına girdiği fark eder mi?

Uçak bekleyen de insan, markette alışveriş yapan da.

Ama biri “denetime tabi”, diğeri “ihale dokunulmazlığı” zırhıyla korunuyor.

Devlet her fırsatta “enflasyonla mücadele” diyor.

Peki, bu fiyatlar enflasyon değil mi?

Bir kahve 260 liraysa bu sadece pahalılık değil, vatandaşla alay etmektir.

Bu ülkenin milyonlarca insanı tatile değil, gurbetine, tedavisine, askerine, cenazesine uçağa biniyor.

Havalimanı onların da kapısı.

Ama orada sanki “fakir giremez” tabelesi asılmış gibi fiyatlar havada uçuşuyor.

Bu rezalete “özelleştirme”, “ihale bedeli”, “kira yüksekliği” gibi bahanelerle kılıf uydurmak kimsenin hakkı değil.

Eğer devlet, sokaktaki simitçiyi denetliyorsa, havalimanındaki kahveciyi de denetleyecek.

Yoksa bu “fahiş fiyatla mücadele” değil, fahiş adaletsizlikle suskunluk olur.

Kısacası:

Su 150 liraysa mesele sadece fiyat değil, vicdan meselesidir.

Ve görünen o ki, bazı yerlerde ne fiyat düşüyor ne de vicdan iniyor.