Bazen bir ülkeye gitmek sadece seyahat etmek değildir; orayı görmek, anlamak ve kendi yaşadığın yeri onunla kıyaslamaktır. İşte İsviçre de tam olarak öyle bir ülke. Düzenli, temiz, sakin… Her şey sanki bir planın parçasıymış gibi kusursuz işliyor. İnsan kendini başka bir dünyada gibi hissediyor.

Evet, İsviçre’de araç fiyatları oldukça uygun. Bizim ülkemizle kıyaslayınca insanın içi “keşke bizde de böyle olsa” demeden edemiyor. Fakat burada kaçırdığımız önemli bir gerçek var: Yol ücretleri, otopark bedelleri ve araç bakım masrafları oldukça yüksek. Yani arabayı almak kolay, ama yaşatmak zor. Orada insanlar bu yüzden gereksiz yere araç kullanmıyor; toplu taşıma tercih ediliyor, bisiklet yolları dolup taşıyor. Çünkü her şeyin bir bedeli var ve insanlar bu bilince sahip.

Ama beni en çok etkileyen şeylerden biri temizlik anlayışı oldu.

Her binanın önünde abartısız 2-3 adet kapaklı, kokmayan çöp kutusu bulunuyor. Hiçbiri taşmış, etrafa saçılmış değil. Sokakta tek bir çöp görmüyorsunuz. Bu sadece belediyenin hizmeti değil, insanların içselleştirdiği bir yaşam kültürü. Temizlik orada bir görev değil, alışkanlık. Kimse kimseyi uyarmıyor çünkü herkes zaten ne yapacağını biliyor.

İsviçre, bana şunu düşündürdü:

Bir ülkeyi güzel yapan şey zenginlik, teknoloji ya da binalar değil.

Asıl farkı yaratan şey, insanların bilinci ve sorumluluk duygusu.

Orada kimse “bana ne” demiyor, herkes “ben ne yapabilirim” diyor. İşte o küçük fark, büyük bir farkındalık yaratıyor.

Bizim ülkemiz de güzel, insanımız da çalışkan.

Ama bazen o güzelliğin önüne düzensizlik, umursamazlık, “nasıl olsa biri temizler” düşüncesi geçiyor.

Belki de biraz sessizliği, biraz düzeni, biraz da farkındalıkla yaşamanın güzelliğini öğrenmemiz gerekiyor.

Çünkü temizlik sadece sokakta değil, zihinde başlar.

Ve belki bir gün, biz de çöplerin kokmadığı, yolların tıkanmadığı, insanların birbirine saygıyla yaklaştığı bir ülkeyi hep birlikte inşa ederiz.