SEVGİSİZ HAYAT OLMAZ…
Sevgi,ilaç gibi tedavi eden bir duygular yumağıdır.
Sevgi insanlara doğuştan verilen bir duygudur.
Sevgi,topluma huzuru,kardeşliği ve barışı getiren birleştirici bir unsurdur.
“Ve kalplerinin arasını sevgi ile birleştirdi. Yoksa yeryüzünde ne varsa hepsini harcasaydın,
yine onların kalplerini birleştiremezdin.
Fakat Allah, onların arasını sevgi ile birleştirdi…” (Enfal, 8/63).
Hz. Ömer’in oğlu Abdullah (r.a) şöyle demiştir:
“Allah için sev, Allah için buğzet, Allah için dost ol ve yine O’nun için düşman ol. Çünkü Allah’ın dostluğuna ancak bu şekilde erişilir.”
Anne Baba sevgisi,
Evlat sevgisi,
Yâr sevgisi,
Akraba sevgisi,
Kardeş sevgisi,
Dünya sevgisi,
Hayvan sevgisi,
Velhasıl;
çevrede olan tüm güzelliklere olan sevgileri sayabiliriz.
Bütün sevgilerin başı MUHABBETULLAH ,
ALLAH SEVGİSİDİR.
Bizi yaratıp akıl nimetiyle ziynetlendiren O’dur.
“Göğü, yeri ve bu ikisi arasında olanları boşuna yaratmadık.“(Sad, 38/27)
diyor bizleri Yaratan Rabbimiz.
Sonra Peygamber sevgisi gelir.
Böylece birçok sevgileri sıralayabiliriz.
Sevgi giderse yerine kıskançlık ve kin,öfke ve nefret gelir.Hayat huzursuzluğa ve çalkalanmaya başlar.İnsanlık gider,zulüm gelir.
Mutluluk biter,barış ve güzellik yok olur.
Âllah Teâlâ kıyamet gününde “Benim için birbirlerini sevenler nerede? Onları gölgemden başka gölge bulunmayan bir günde Arşın gölgesinde gölgelendireceğim.” buyurur (Müslim Birr ve Sıla, 161).
“Bir kimse din kardeşini severse, sevdiğini o kişiye söylesin.”
(Riyazü’s-Salihîn, I, 413).
Bazı sevgileri ele alalım:
İşte bunları düşünüp, sevgiye
ne kadar muhtaç olduğumuzu görelim.
Mesela,
Seni dokuz ay karnında sevgiyle taşıyan ve sonrasında yetişkin oluncaya kadar şefkatle büyüten Anne’ye ,
Hayatı sürdürebilmek için dışarıda binbir emekle çalışıp evin geçimini sağlayan Babaya muhabbetinde, ne kadar ulvî duygular içinde olacağını bir gör.
Anne ve Babaya isyan büyük günah ve hak iddia etmek insan bozması bir canavarlıktır.
Evlat sevgisi ise,tarif edilmez bir güzelliktir.Hele torunlar ise,ceviz içi gibi lezzetlidir.
Kardeş sevgisi ve muhabbetine doyum olmaz aslında.Ama menfaatler söz konusu olunca çarpışmalar ve kindarlık huzuru kaçırır.
Akraba ilişkileri ve sevgi ile
sıla-yı rahim güzel bir haslettir.
Her cuma hutbesinde imam,
ayet ve hadise dayanarak,
akrabaya iyiliği ve muhabbeti anlatır.Sevgi ile kucaklaşmayı ve iyiliği tavsiye eder.
Yârına ve refrika-yı hayatına
( hayat arkadaşı) olan muhabbetli aşkın ve sevgin sadece güzelliği ile dünya için değil,ahirette de sana arkadaş olacağını bilerek sevmen,en güzel duygudur.
İhtiyarlandığında dış güzelliğine değil,içindeki ulvî sevgiye,yakın muhabbetine bakman gerekir.
Sıkı sıkıya kucaklaşman sıkıntılarını yok eder.Huzur bulursun onunla hayatında.
Çeşit çeşit yaratılan hayvanlara olan sevgin ise,sadakatleri ile senin şefkatindendir.
Dünyaya muhabbetin çoksa da,geçici olduğundan ızdırap vericidir.Sadece iyiliğini ve güzelliğini alan sevgi olursa,kayıp gitse de lezzet verir.
Ölümlü dünyada bütün sevgiler,bakış açısı ile şekillenir.
“Ben kulumun bana olan zannı yanındayım.
Kulumun bana karşı bakışı, düşüncesi neyse onunla öyle muamele ederim.”
(Buhari, Tevhid: 15, 35; Müslim, Tevbe: 1)
Sevgi ile bakan gözler ile sevgi atan yüreklerin aşkı hiç bitmez.
Sevgi ile kalınız dostlar…