Yeni vergi paketiyle birlikte yine olan vatandaşa oldu! Her defasında “ekonomik istikrar”, “mali disiplin” ya da “adil vergi sistemi” diyerek süslenen bu düzenlemelerin faturası, yine dar gelirlinin cebinden çıkıyor. Artık bu halkın sabrı da cebi de kalmadı!
Dönüp bakalım, elektrik, su, doğalgaz, gıda, ulaşım, hatta temel sağlık hizmetleri bile zamlarla yarışıyor. Maaşlar aynı yerde sayarken, her gün yeni bir vergiyle karşılaşıyoruz. “Vergi adaleti” diyorsunuz ama bu ülkede en adaletsiz dağılan şey vergidir. Zengin şirketler milyonlarca liralık vergi affıyla kurtuluyor, esnaf, işçi, emekli ise kuruş kuruş hesap yapıyor. Bu mudur adalet?
Devletin asli görevi vatandaşa yük değil, nefes olmaktır. Ancak yeni çıkarılan kanunlara bakınca, vatandaşa nefes değil, zincir takılıyor. Artık bir çay içmenin, bir simit almanın bile hesabı vergiye dayanıyor. Her şeye dolaylı vergi koymak, “ekonomiyi yönetmek” değil, çaresizliğin adını gizlemektir.
Milletin sırtına yük bindirmek kolay! Ama asıl mesele, o yükü paylaşmakta. Milyonlarca insan asgari ücretle geçinmeye çalışıyor, kiralar uçmuş, faturalar dağ gibi. Bir de üstüne vergi! Ne zamana kadar bu halk bu yükü taşıyacak?
Artık bu millet kandırılmıyor. İnsanlar her geçen gün biraz daha yoksullaşırken, “ekonomimiz büyüyor” söylemleri halkın vicdanında hiçbir karşılık bulmuyor. Çünkü büyüyen ekonomi değil; vergi, zam ve borç yüküdür!
Gerçek bir reform, vatandaşı ezmekle değil, adil bir gelir dağılımı kurmakla olur. Lüks tüketimi değil, emeği ödüllendiren bir sistem gerekir.
Bu milletin sırtında daha fazla yük taşıyacak hal kalmadı.
Yeter artık!