Bir gün sokaklarda yaşayan gariban bir adam, cuma namazını kılmaya giderken yolda bir kese dolusu para buldu. İçinden kötü bir düşünce geçirmeden, hiç vakit kaybetmeden doğruca karakola gitti. Çünkü o, yıllar önce Allah’a söz vermişti: “Haram lokma yemeyeceğim.”
Parayı polise teslim ettikten sonra camiye yöneldi, abdestini aldı, huşu içinde cuma namazını kıldı ve şükrederek yoluna devam etti.
Ertesi gün karakoldan onu aradılar. Adam gittiğinde paranın sahibinin bulunduğunu öğrendi. Paranın sahibi, gözleri dolu dolu teşekkür etti ve adama bir miktar para vermek istedi. Fakat adam bu parayı kabul etmedi:
— “Ben bunu Allah rızası için yaptım. Haram mal yemem.” dedi.
Adamın bu sözleri, paranın sahibini derinden etkiledi. Ona dönüp şöyle dedi:
— “Eğer kabul edersen, benim şoförüm olmanı isterim.”
Adam bir an düşündü. Çünkü gerçekten paraya ihtiyacı vardı. Sonunda bu temiz kazanç teklifini kabul etti.
Ertesi sabah adam sabah namazını kıldı, dua etti ve yeni işine başladı. Günler ayları, aylar yılları kovaladı. Çalışkanlığı, dürüstlüğü ve şükrü sayesinde Allah onun işlerini bereketlendirdi. Önce kendi ayakları üzerinde durdu, sonra bir iş yeri açtı. Ardından işleri büyüdü, bir holding sahibi oldu.
Ama hiçbir zaman ilk günkü tevazusunu ve Allah’a olan bağlılığını unutmadı. Kazancından hayırlar yaptı, bir cami inşa ettirdi. O camide secdeye vardığında gözlerinden yaşlar süzülüyordu. Çünkü biliyordu ki, bütün bu nimetler onun dürüstlüğünün, sabrının ve Allah’a olan sadakatinin karşılığıydı.
Hikâyenin mesajı:
Haramdan uzak duran, helal kazanca yönelen ve Allah’a şükreden insanın işleri daima yolunda gider.