İnsan bu dünyada yaşadığı her saniyenin önemini bilerek yaşamalı. Ömrümüz belli bir zaman aralığına sığdırılmış her yıl sonbaharın yaprağı gibi… Önemli olan düşen her yaprağın geride bıraktığı kalıcı güzel izlerdir.
Her insanın bir hayat yolu vardır. Yol kenarında binbir renkle yol almak inişli çıkışlı yıllarda mücadele ile hayatta sarılmak yaşamaktır.
Bu dünyada binlerce engelli insan yaşıyor hepsinin bir umudu var. Bazıları var ki gözleriyle görmeyip elleriyle dokunup aklı ile binbir desen oluşturup örgü örüyor.
Diyarbakır sümerpark engelli şubesinde muhteşem bir atölyede tanıdım Sevil hanımı.
Sevil hanım doğuştan görme engelli kulakları ağır işitiyor. Bir masada oturmuş kararlı duruşu ile elinde yeşil bir iple hırka örüyor. Görme engelli olduğu hiç anlaşılmıyor işini o kadar güzel yapıyor ki insan şaşıp kalıyor.
El sanatları hocası Songül hocanın öğrencisi olduğu için kendini çok şanslı görüyor.
El sanatları hocamız Songül hanım görme engelli öğrencilerine sabırla imlek imlek sevgiyle öğretiyor. İşini seven bir öğretmen öğrencilerine hayatta yaşama umutlarına bir umut daha katıyor.
Sevil hanım en çok kırmızı ve mavi rengi seviyor örgülerinde bu rengi kullanıyor. En çok merak ettiği şey engelli olmayan lar bu hayatta kendileri gibi mücadele ediyorlar mı?
Bir işe başladığında ben başarırım ve başarılıyım diyerek başlıyor. İşin zorluğu karşısında yılmıyor. Sevil renklerle dans ediyor örgü yaparken çok mutlu oluyor.
Görme engelli ressam Eşref Armağan renklerle bir dünya kurup eşsiz resimleri yaptığı gibi Sevil hanımda renkli iplerle bu hayatta yol alıyor.
Sevil hanım ın hayali var iş yeri açıp ürünlerini bütün dünyaya tanıtmak.
Hedef konulmuşsa engeller köprü olur geçer insan. Üç Aralık engelliler günü umudun dünyaya açılan kapısıdır.
